Μία εκδοχή της βίας

Ευάγγελος Δρίβας
Οι δράστες κακοποίησης/βιαιότητας ζώων ήταν ως επί το πλείστον παιδιά που είχαν βιώσει τη βία εντός της ίδιας τους οικογένειας από κάποιον γονέα ή/και αργότερα στο σχολικό περιβάλλον. Η βία μπορεί να ασκούνταν σε έναν μόνο από τους γονείς ή να την ασκούσαν και οι δύο γονείς εκατέρωθεν, μπορεί να ασκούνταν στο παιδί ή στο κατοικίδιο ζώο.

Η συστηματική επανάληψη της βίας και η ανατροφή των παιδιών σε ένα κλίμα ανησυχίας, αστάθειας, μη προβλεψιμότητας και κυρώσεων τα οδήγησε στο να βρουν τρόπους αντιμετώπισης της δυσφορίας. 
Σταδιακά άρχιζαν να βρίσκουν δικαιολογίες για τη βίαιη συμπεριφορά των άλλων, άρχιζαν να την μαθαίνουν και να τη διαπράττουν προς άλλους και ζώα, ενώ μακροπρόθεσμα τη θεωρούσαν οικεία, φυσιολογική. Άλλες φορές θεωρούσαν τον εαυτό τους υπεύθυνο.

Όλα αυτά τους βοηθούσαν να βρουν μία εξήγηση για αυτό που συμβαίνει ή να ελαχιστοποιήσουν τη σύγκρουση μέσα τους. Έτσι, γνωστικά οργάνωσαν κάποιες βαθιές πεποιθήσεις που έχουν το νόημα να κανονικοποιούν τη βία, να τη θεωρούν αποτελεσματικό μέσο διαχείρισης συγκρούσεων, να την ασκούν ή/ και να την ανέχονται. Μεγαλώνοντας και ενσωματώνοντας αυτές τις πεποιθήσεις απέτυχαν να τις αναγνωρίσουν. Απέτυχαν να αναγνωρίσουν ότι δεν ήταν υπεύθυνοι για αυτό που γινόταν και ότι οι γονείς τους δεν είχαν τη δυνατότητα να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους.

Πολλές φορές αυτά τα άτομα οδηγούνται σε δυσλειτουργικές σχέσεις, έχουν γενικότερη βίαιη συμπεριφορά ή αποφεύγουν τις κοντινές σχέσεις, καθώς η επίδειξη αγάπης, ασφάλειας και προβλεψιμότητας τούς είναι ξένα και τούς φοβίζουν.

Συνεπώς, επανέλαβαν τις ίδιες συμπεριφορές, διαιωνίζοντας ένα (τουλάχιστον) ψυχικό τραύμα που δημιουργήθηκε χρόνια πριν. Άσκησαν οι ίδιοι βία σε συντρόφους, παιδιά και ζώα.
Το διαγενεακό τραύμα εγκαθιδρύεται μέχρι κάποιος να βρει τη δύναμη να σπάσει τον φαύλο κύκλο της βίας, να μη τη συνεχίσει, να θεραπευτεί...